Kur të vdekurit janë të gjallë e të gjallit të vdekur

Të vdekurit jetojnë përmes fjalëve dhe përmes asaj çfarë kanë shkruar gishtat e tyre. Ata jetojnë përmes së vërtetës të fjalëve të tyre dhe përmes qëndrueshmërisë në pozicionet e tyre, edhe përkundër shkatërrimit të trupave të tyre dhe shpirtrave të tyre të ndershëm.

Fjalët e shkruara me duart e tyre do të qëndrojnë dhe do të ndriçojnë dhe do ta zgjojnë shpresën pasi që ata e kanë sakrifikuar veten, pasurin e tyre, gjakun dhe jetët e tyre për atë çfarë kanë shkruar, që ka rrjedh nga vlerat e tyre të forta dhe principet e futura thellë në rrugën për këtë fe.

Atë ditë, edhe pse ata janë të vdekur, islami dhe muslimanët do të triumfojnë përmes fjalëve të tyre që i kanë lënë pas tyre.

Njerëzit e fesë do të lavdërohen derisa njerëzit e shirkut dhe idoleve do të poshtërohen. Gjaku dhe sakrifikimi i tyre janë lëndë për djegie e cila do ta eliminoj padrejtësinë dhe do ta largoj vuajtjen dhe dhembjen. Drejtësia do të fitoj dhe të shtypurit do të ngadhënjejnë. Burgjet do të zbrazen dhe ata në të do të lirohen. Nuk do të ketë asnjë e drejte e humbur, nuk do të ketë tatim dhe as tarife.

Kur të gjallit janë të vdekur, edhe pse trupat e tyre ende ecin mbi tokë, ata nuk kanë jetë. Zemrat e tyre kanë vdekur sepse ata jetojnë për arsye se duhet të jetojnë, për arsye të komforit dhe dëshirave të mbetura. I kanë mbledhur pagat nga punët e tyre, pagat që i kanë fituar për hutbet e tyre dhe fetvat e tyre, për paturpësinë kundër islamit dhe atyre që e mbrojnë këtë fe. Ata janë të “matur” dhe çmimi ka qenë i ulët: disa dërhem apo popullaritet, i përzier me gjakun e të ndershmëve dhe të lirëve. Ata përulen para Zotit të gjithë krijesave në mbrëmjet dhe rrjetet e tyre satelitore, derisa në anën tjetër, shkrihen në devijimet e tyre. Janë shkrirë në ato devijime prej këmbëve të tyre, deri te kurora në kokat e tyre. Ata i largojnë njerëzit nga islami, i mashtrojnë dhe i arsyetojnë për mosdijen e tyre, me gojët e tyre flasin se ata që i kundërshtojnë ata janë të marrë apo të rinj. Ata flasin për kualitetet e mira të atyre që e rrënojnë këtë fe ndërsa heshtin për veprat e këqija dhe mjetet që i përdorin ata në punën e tyre për shkatërrim e saj. Kjo nuk është befasi ku ata vetë janë vegël e nënshtruar në duart e atyre të ligjve. Tek ata, njerëzit e hakut - të së vërtetës dhe bindjes janë njerëz përçarës dhe në devijim të hapur. Kur frikacakët e kanë lënë vendin e braktisur...vetëm humbja e besimit dhe grindja do të priten kur ata janë që flasin për gjendjen e umetit dhe shtetet muslimane. Islami dhe muslimanët do të poshtërohen dhe jeta do të jetë e turpshme dhe e keqpërdorur. Nuk do të ketë asgjë tjetër vetëm nënshtrim dhe skllavërim.

Vendet do të okupohen dhe Kurani do të nënçmohet. Ajo çfarë është e shenjët do të ndyhet, vajzat e pastërta do të dhunohen dhe nderi do të zhduket, me qëllim që të vetëdijesohen për vdekjen Lake ibn Lake, mbi kafkat e të pafajshmëve, gjakun e të ndershmëve dhe vdekjen e të pafajshmëve. Në duar të tyre (të gjallëve të vdekur, KE) do të vijë dita kur e tëra do të pastrohet nga islami ashtu siç pastrohet rroba, dhe as agjërimi, dhe sadakaja, as devotshmëria nuk do të kuptohen. Por ata do të takohen me fatin e turpshëm dhe keq do të përfundojnë, me lejen e të Vetmit, Mëshirëbërësit, derisa tu jepen pagat e tyre për atë çfarë i kanë bërë ummetit, për gjakun që e kanë derdh me fetvat e tyre, për heshtjen e të vërtetës dhe për ndihmën që i kanë dhënë të pavërtetës. Megjithatë, ata do të mendojnë se kanë vepruar drejtë: “A atij që vepra e vet e keqe i është hijeshuar dhe e sheh si të mirë (a është i njëjtë me atë që i largohet asaj)?”

Ibn Ebu Davudi (është ai i cili e ka futur fitnen për krijimin e Kuranit) ka jetuar në gjakun e El-Bavajtit (student i imam Shafiut, Allahu e mëshiroftë) edhe pse ka qenë i njohur për nga dituria, fjalët dhe bujarin, ai ka qenë nga ata me qëllim të keq dhe fe të shtrembër, ashtu që askush nga ai nuk ka pas dobi dhe ka pasur përfundim të keq, për arsye se ka kritikuar, shpifur dhe dëmtuar njerëzit nga e vërteta dhe nga feja.

Sejjid Kutubi ka qenë njëri nga ata të cilët kanë besuar se fjalët e tij do të mbyten dhe shkronjat e tij do të fshihen nga zemra dhe mendja. Megjithatë, fjalët e tij kanë mbijetuar sikur të kenë qenë gdhendur në gur  apo shkëmb. Fjalët e atyre që janë munduar ta shkatërrojnë nderin dhe shkrimin e tij, megjithatë, kanë vdekur, edhe pse kanë qenë të hedhura në shkrimet dhe librat e tij. Kanë shpifur mbi të dhe kanë aktruar se fjalët e tij kanë ardhur nga mendja e tij. Allahu i ka zbuluar, i ka turpëruar dhe i ka karakterizuar shtëpitë e tyre si shtëpi pagane. Ata kanë vdekur edhe pse ende jetojnë, derisa Sejjid Kutubi jeton edhe pse ka vdekur. Sejjid Kutubi e ka paguar çmimin e fjalëve të tij me gjakun e tij. Ndërsa sa ju përket atyre që i kanë marrë pagat e tyre nga shtëpitë botuese, ose e kanë  promovuar veten dhe reputacionin e tyre në rrjetin satelitor duke e kritikuar atë; Sejjid Kutubi është nga të gjallët edhe pse ka vdekur, ndërsa ata kanë vdekur edhe pse disa prej tyre janë ende gjallë.

Shumë bijë të këtij daveti kanë jetuar, dhe fjalët e tyre kanë jetuar me ta, kur i vetëdijesuan njerëzit me besim e lavdi, dhe kjo u pranua dhe u zgjerua. Të drejtët dhe të vërtetët janë mbledhur rreth tyre dhe në atë ditë pastërtia nuk është përzier me mangësitë e kësaj dynjaje dhe nuk janë goditur me çrregullimin e inatit apo miqësi apo fetva të cilat vetëm arnojnë dhe favirozojnë. Fjala e të vërtetës dhe këshilla ka qenë qëllim i besimtarit. Ata dhe fjalët e tyre jetojnë sikurse ndriçues dhe udhëzues, dhe besimtarët e devotshëm i kanë pasuar hapat e tyre.

Pasuesit tjerë të kësaj dave - thirrje kanë jetuar dhe kanë qenë të dashur dhe të respektuar në zemrat e njerëzve. Befasisht kjo dashuri është zhdukur dhe është marrë bashkë me vdekjen e tyre. Ndoshta dikush iu vije në ndihmë apo ia vënë mendjen kësaj. Për njëherë ajo mbetet asgjë më shumë se kujtim i mbytur në zotëritë e tyre pasi që e kanë zgjedhur jetën e trupave të tyre mbi jetën e fjalëve të tyre dhe pasi kanë zgjedhur të jetojnë në principet dhe idetë e Perëndimit, me mendjen e logjikes dhe shqiptim të racionalizmit.

Ata pohojn se tregojnë miqësi dhe ju shkojnë për qejfi e njerëzve te bidateve dhe devijimeve, kinse e kanë ndryshuar menhexhin e tyre (drejtimin) dhe se i kanë kthyer mbrapshtë idetë dhe bindjet e tyre. Ata i kanë hedhur principet dhe zellin e tyre, dhe rreth tyre janë mbledhur sekularistët. Janë bërë pasues besnik të sekularizmit dhe liberalizmit dhe sipas fjalëve të tyre, edhe vetë janë bërë sekularist. Minberet e tyre janë MBC, IBC dhe El-Xhezira dhe janë bërë lypës me sheriat (fukaha' el-tesavvul) kështu që të drejtit dhe të vërtetit i kanë lënë ata. Askush nuk ka mbet në jetët e tyre përveç mashtruesve, tradhtarëve, sekularistëve, liberalëve dhe demokratëve. Ashtu që ata kanë vdekur edhe pse ende jetojnë. Fetvat e tyre qarkullojnë në mesin e ushtarëve të marinës, përmes vullgarëve; njerëzve të dorëzuar dhe tradhtarë dhe nga njerëzit e disfatës. Ata takohen me rrjetet satelitore dhe kritikojnë ata ku fusha e arenës e të cilëve është xhihadi dhe shehidllëku. Zogjtë e një pendë janë bashkuar në të njëjtën grup.

Ahme Ibn Hanbeli (imam i ehli sunnetit) ka vdekur, e edhe prijësi i fitnes Ibn Ebu Davudi (prijësi i fitnes për krijimin e Kuranit) ka vdekur edhe Bishr Mirisi (shejh i mu´tezilëve) ka vdekur. Megjithatë atë çfarë e ka shkruar Ahmed ibn Hanbeli jeton dhe është arsyetuar me të vërtetën të cilën e kanë shkruar gishtat e tij dhe e ka fol gjuha e tij. Fjalët e tij janë mbledhur me trupin e tij kur është burgosur dhe torturuar nga ana e ekzekutuesve dhe kujtimi i tij edhe më tutje jeton.

Ibn Ebu Davud dhe ata me të kanë vdekur pasi që e kanë kaluar jetën e tyre në pallatin e sulltanit, duke jetuar në komfort dhe në britmën dhe dhimbjet e Ibn Hanbelit. Idetë e tyre dhe besimet kanë vdekur me ta dhe ata nuk kanë kujtim përveç se si lypës, zullumqarë, skllevër dhe robër të njerëzve dhe dashuruesve të epsheve. Si mundet një kujtim i tillë të ketë ndikim në të vërtetën? Ibn Ebu Davudi ka vdekur i mbyllur në trupin e tij të paralizuar i cili katër vite nuk ka pasur mundësi ta lëviz.

Sa i përket Ibn Tejmijes, kujtimi i tij është i pavdekshëm, me lejen e Allahut, derisa Allahu ta trashëgon tokën dhe ata në të. Ai e ka hartuar porosinë e tij, por bidatgjit dhe inatxhit nuk kanë qenë të impresionuar, siç është rasti me ta çdoherë dhe kudo. Ashtu që Ali bin Jaku bel-Bakari e ka sulmuar; ka thënë se Ibn Tejmija e ka quajtur kafir dhe ka kërkuar vdekjen e tij. Por udhëheqësit janë bashkuar dhe e kanë nxit popullin kundër tij (el-Bakarit). Është zbuluar, mallkuar dhe burgosur. Kanë shkuar larg në mënyrë që ta dëmtojnë, derisa nuk janë mbledhur një turmë kundër tij. E kanë sulmuar dhe e kanë dëmtuar derisa nuk u zbulua plotësisht dhe i është dashur të ikë. Kur toka iu bë e ngushtë nuk ka mundur të gjej askënd përveç Ibn Tejmijes, në shtëpinë e të cilit është fshehur. Allahu e ka ngrit kujtimin në Ibn Tejmijen dhe porosia e tij jeton. Armiqtë e tij kane vdekur dhe idetë e tyre kanë vdekur me ta.

Këta kanë sakrifikuar për fjalët dhe shkrimin e tyre. Ata nuk kanë ngrënë nga fjalët e tyre dhe nuk kanë derdhur ngjyrë mbi librat e tyre. Ata janë larguar nga gjërat e pasigurta (Shuhbeli) dhe nga gjërat e ndaluara (haramet). Ata nuk e kanë gjetur të ushqyerit e tyre në përpjekjet e të tjerëveapo zbulimin, shkaktimin e dëmit dhe shpifjen ndaj tjerëve. Ata nuk e kanë pranuar shthurjen dhe kënaqësinë në këtë dunja. Të gjitha këto i kanë hedh pas tyre, për dallim nga kundërshtarët e tyre të cilët, për arsye se kanë shpif, fyer, kritikuar njerëzit e së vërtetës, fes dhe xhihadit, dhe për arsye se kanë qenë të miqësuar me njerëzit e devijimit, mëkateve –kanë rënë në harresë.

Artikuj të ngjajshëm :